Het is weer zo ver, Kerst!!!
Zoals wel vaker, kregen wij onlangs een gast te eten. Iemand die nog niet eerder bij ons was, maar graag aanschoof om samen de maaltijd te delen. Voor de kinderen spannend, want er zat iemand aan tafel die ze niet kenden. Ook voor ons als ouders was het spannend. Want al zullen we dat natuurlijk nooit toegeven, wij willen ons gezin natuurlijk als perfect presenteren (ssst, niet verder vertellen) en we vinden een ‘open huis ’heel belangrijk. Ik besprak met onze vier kinderen en de oppas/vriendin wat we zouden eten, of het huis wel netjes was en hoopte dat er geen ongemakkelijke situaties zouden ontstaan. Maar helaas liep het anders.
Onze gast bleek verlaat en voor het verkeerde huis te staan, de houtkachel sloeg uit en de rook vulde de kamer terwijl de jongsten al springend op de bank hun kunsten vertoonden en de hond blaffend bij de deur stond. Ook bleek een van de pubers niet aan tafel te willen zitten met iemand die ze niet kende. Welkom, lieve gast!
Zo voelt kerst soms ook. Het lijkt wel alsof je de beste versie van jezelf moet laten zien: uitgebreid koken, mooie kleren, fit zijn, cadeaus regelen en het huis versieren. De lijst is eindeloos. Maar ondanks alle voorbereiding, komt de deceptie: het eten is aangebrand, er ontstaan ruzies, je past niet in dat jurkje en je rent van hot naar her. In plaats van rennen en jezelf van alles opleggen, sta eens stil. Midden in de chaos bedacht ik me waar het eigenlijk om gaat: samen zijn. Zoals Jezus deed, de maaltijd samen delen. Mijn gedachten werden onderbroken toen onze gast binnenkwam. Ook hij was gespannen, wilde een goede indruk maken. Maar al snel voelde hij zich welkom. Onze oudste dochter, de thermometer van ons gezin, voelde aan dat onze gast écht was. Haar ontspanning werkte aanstekelijk en de sfeer werd fantastisch. Echtheid en verbondenheid, zonder moeten, gewoon zoals je bent. Dat is genoeg. Een prachtige kerst gewenst!
