ALS het leven ineens een totaal andere wending krijgt en er geen aardse toekomst meer voor je is weggelegd. Wat doe je dan?
Het overkwam mijn nicht Jannie. Ze kreeg in oktober 2019 de diagnose ALS. Een ziekte met dodelijke afloop. Een jonge vrouw van 50 die in de bloei van haar leven staat en dan ineens…. Weg dromen, weg toekomst.
Toch brak er een bijzondere periode aan die ik samen met haar als mantelzorger mocht beleven. Een periode van steeds meer inleveren en een periode van samen optrekken, lachen en huilen. Zelfs toen ze getransformeerd was naar een marionet, ze niets meer kon bewegen en slechts met haar ogen via de oogcomputer kon communiceren, liet ze vreugde zien aan iedereen die bij haar op visite kwam. “Fijn weer een nieuwe dag.” Als geen ander wist ze leven in de brouwerij te brengen. Haar levenshouding werkte aanstekelijk.
Uiteindelijk verloor ze afgelopen september de strijd. Er brak een periode van rouw aan. Een zware moeilijke tijd waarin de rauwe randen van het leven voelbaar werden en me uit het lood sloegen.
Op een dag reed ik in mijn auto naar huis. Zoals vaker mijmer ik wat af in mijn auto. Het kilometers vreten zorgt ervoor dat ik een gesprek met God kan hebben en mijn gedachten kan ordenen. Soms gebeurt het ook dat ik ideeën krijg of woorden. Deze keer hoorde ik de woorden “Janita er is leven in de rouwerij”….
“Huh?! Ik ken wel de uitdrukking ‘leven in de brouwerij’, maar dit?” Was het een titel van een boek? Het lag voor de hand dat dit op mijn leven sloeg, dat was duidelijk. Wat wilde God me duidelijk maken?
Ik dacht aan de kerk. Soms voelt het alsof we in een rouwtijd zijn aanbeland. Het leven lijkt er wel uitgeslagen te zijn. Het werkt niet meer zoals vroeger. De kerken zijn minder vol dan 30 jaar geleden. Het wordt steeds lastiger om de kerkdienst voor alle generaties aantrekkelijk te maken. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het aantal vrijwilligers die de kerk draaiende houden. Als we heel eerlijk zijn en onszelf een spiegel voorhouden, waarom gaan we nog naar de kerk? Wie of wat staat er centraal? Waar ligt ons hart? In hoeverre zijn we er nog van overtuigd dat God zelf aanwezig is? Anders gezegd hoeveel leven is er nog in Zijn Brouwerij?
Of moet ik zeggen is er nog ‘Leven in de rouwerij’?
Het lijkt alsof de kerk aan het doodgaan is, dat er geen vreugde meer is. Het lijkt wel alsof niemand meer tijd heeft en zich wil inzetten voor Gods plaatselijke gemeente. Dat we als een marionet bewegen en het lijkt alsof het hart eruit is. Dat er geen eer meer aan te behalen is.
Echter de waardevolle les die God mij leerde in mijn tijd van rouw, is dat er nog steeds lichtpuntjes zijn in donkere tijden.
Lichtpuntjes, zoals een onverwacht bezoek van een vriendin die voor me ging bidden en ik me lichter voelde. Of het kaartje van iemand die zelf net zijn vrouw was verloren en juist mij bemoedigde met woorden die mijn hart raakten. Of dat handgeschreven kaartje met een hartverwarmend gedicht dat net de juiste snaar raakte op die ene dag dat ik het moeilijk had. Al deze momenten zorgden ervoor dat ik het leven weer kon voelen.
Hoe mooi zou het zijn als we dat als kerk ook omarmen. Op zoek naar lichtpuntjes die leven geven. Een focus op dat wat er wel is of beter gezegd focus op Wie er wel is. Dat is God! Hijzelf zal ervoor zorgen dat Zijn gemeente weer gaat bloeien en groeien.
Laten we het verschil maken en onze vreugde, Gods vreugde, zichtbaar maken in deze ‘oorlogs- tijd’ en zorgen voor ‘Leven in de Rouwerij’.
Door: Janita Seinstra
